روزهای انتظار

شاهزاده من

این روزها روزهای انتظار است و بس.

انتظار بيستم آبان و دیدن تو از نزدیک و البته به کمک سونوگرافی که بنا به گفته خانم دکتر به مامانت بند بند انگشتانت را هم خواهيم دید.

اين روزها روزهای انتظار است و تجسم تو در ذهن و فکرمان.

این روزها روزهای انتظار است برای تمام شدن سه ماهه اول و کمی بهتر شدن حال عمومی مادرت.

این روزها روزهای انتظار است برای حس کردنت. برای شنيدنت. برای دیدنت و زندگی کردنت.

این روزها روزهای انتظار است و همچنان ادامه دارد که هيج کندتر از همیشه هم می گذرد.

این روزها روزهای انتظار است برای دیدن دستهایت، پاهايت، چشمانت و تک تک اعضای بدنت. 

این روزها روزهای انتظار است برای شکل گرفتن کامل تمامی ارکان وجودت. 

تصور به وجود آمدن یک موجود در دل مادرت از خون من و مادرت تصوری است مبهم و ناشناخته برای من و

مادرت. هرچند خودمان هم همین مراحل را پشت سر گذاشته ایم ولی چیزی یادمان نمی آید و البته تو

هم بعدها چیزی به خاطر نخواهی آورد.

راستش را بخواهی نمیدانم در اولین ديدارمان چه جالی خواهم داشت و چه حسی. نمیدانم چه شکلی

خواهی بود. نمیدانم تا چه جد می شود صورتت را تشخيص داد. نمیدانم هیچ چیز نمیدانم.

ولی این را خوب میدانم که نفس من و مادرت خواهی بود.